Ruim 6 jaar geleden arriveerde Naume in Amecet. Het begin van een bijzondere band tussen een Oegandees meisje en Nederlandse man. Meer dood dan levend zat zij op de veranda en reageerde niet of nauwelijks de eerste week op wie of wat dan ook. Alles was vreemd en onbekend en het ontbrak haar aan energie en levenslust! Toch, na een week, kregen we iets meer contact met haar en begon zij zich wat sterker en veiliger te voelen. Haar ogen begonnen iets meer te spreken en ze had verdraait snel in de gaten dat haar bord op een onbewaakt ogenblik door mij ergens anders gezet werd. Uiteindelijk werden we vrienden en zijn dat tot op de dag van vandaag gebleven. Ieder jaar was het leuk om elkaar weer te ontmoeten. Dat duurde tot twee jaar geleden omdat Naume de keus maakte weer bij haar familie te gaan wonen in de village, uiteraard onder medische begeleiding van Amun, want HIV medicijnen innemen is een must ook voor haar. Begin dit jaar is Naume, ondersteund door het tante Suus fonds, naar de boardingschool gegaan in de buurt van het plaatsje Amuria. Een katholieke kostschool, prachtig gelegen op een heuvel.
Omdat Els een kindje weg ging brengen en we een ander kindje moesten opzoeken in die buurt was dat voor ons de gelegenheid Naume, na 2 jaar, weer eens te ontmoeten. Na het kindje in Amuria terug gebracht te hebben bij haar familie zijn we doorgereden naar de kostschool. Daar aangekomen bleek Naume juist pauze te hebben en werd zij geroepen omdat er bezoek voor haar was. Een grote glimlach toen zij Joke, Els, Simon en mij ontwaarde, gevolgd door een erg hartelijke begroeting.We hebben ruim 20 minuten met haar bij kunnen praten over haar schoolresultaten, haar familie en haar leven op school. Haar droom nu......verpleegster worden of advocaat!
Ik heb haar beloofd op haar graduation te zijn mocht het zover komen. Met een beetje, trotse, vaderlijke gevoelens van haar afscheid genomen. Zij bracht eerst de enkele presentjes van ons naar haar slaapzaal en ging daarna door met haar les Fine Art!
Daarna iets doorgereden naar een kliniek naast de kostschool en de verpleegster gevonden die de hulp van Amecet ingeroepen had voor een kindje, woonachtig in deze buurt. Met aanwijzingen van de locale bevolking vonden we Betty, zittend in een rolstoel. Betty een angstig kijkend, ernstig vervuild meisje van ongeveer vijf jaar , met een armpje in het gips en een w.s verbrande rechterhand die blijvend beschadigt zal blijven. Ook voor Els en Simon een ongebruikelijk, confronterende situatie. Haar "crazy" moeder kijkt niet naar haar om en was gaan werken ergens in de buurt en een buurvrouw kijkt een beetje naar haar om. Uiteindelijk, na langdurig overleg met dorpsgenoten, besloten om de buurvrouw geld te geven voor de reis met Betty naar het ziekenhuis in Soroti, dan kunnen ze daar, één maand te laat!, het gips van haar armpje afhalen en dan kan ze langs komen bij Amecet. Els en Simon zullen een breed overleg proberen te organiseren met familie en kinderbescherming om Betty uiteindelijk op een meer verantwoorde manier te laten opgroeien. Amcet wil daar aan bijdragen maar kan en wil dat niet alleen!
Maar met liefde en zorg in Amecet en nog een poos ambulante begeleiding kan ook Betty, net zoals Naume nu haar eigen plekje gaan vinden in de Oegandeese maatschappij.
Twee indrukwekkende ervaringen rijker en na vele km door het indrukwekkende Oegandeese land stapten we om 16.00 uur weer het erf van Amun op, daarna nog even met aunty Ester naar de markt van Soroti want met alleen liefde en aandacht komt je lijf ook tekort! Dit keer veel, heel veel macaroni en o.a. 100 kg suiker!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten