Hello/Good Bye feelings

Joke en ik zijn er inmiddels een beetje bekend mee, de wisselende stemming van ontmoeten en afscheid nemen. Wennen doet het niet maar herkennen dat dit hetgene is waar je last van hebt helpt wel een beetje, het hoort er dus gewoon bij. De kunst is om het Good Bye gevoel zo lang mogelijk uit te stellen en te genieten van degene die je om je heen hebt! En door, overigens heel mooie, omstandigheden kunnen we ons daar voldoende in trainen!
Onze verblijf hier zit er op, donderdag zijn we al wat aan het inpakken gweest, vrijdag zijn we via Kampala naar Entebbe gereden. In het guesthouse hebben we zaterdagmorgen nog onbeten en even bijgepraat met Ton en Arja en de rest van de genoten van de rust! Zaterdagavond laat zijn we gaan vliegen en zondamorgen om 6.30 uur arriveerden we op Schiphol. Leuk om opgehaald te worden door Lenneke, Veerle en Berre!
We kijken terug op, ruim, vier goede weken, de contacten met de tieners, Els en al haar medewerkers, en allerlei mensen die we indirect zijn gaan kennen door ons regelmatige bezoek aan Soroti.We hebben weer eens mogen proeven hoe noodzakelijk het werk van Amecet daar is en hoe zij door de plaatselijke overheid en de bewoners daar gewaardeerd worden. We wisten ons gesteund door vele gebeden, door de Rafael gemeenschap Goes en natuurlijk door de Figurant, waarvoor hartelijk dank, mede daardoor wisten we dat we daar op onze plaats waren!
Nu even aclamatiseren, zeven weken geduld hebben en dan samen met de voorzitter van de Figurant, Cor de Rijke terug naar Soroti voor de viering van 10 jaar Amecet!  Verwachte gast op het feest van Amecet, Jeannette Museveni, the First Lady van Uganda. Dus blijven volgen dit blog!

een hartelijke groet van twee mensen bij de central heating met een fleece trui aan!

Joke en Bernard

Voorlopige stand 1 - 9

Dinsdag vandaag en dus een vrije dag voor Joke en mij! Joke ligt nog heerlijk te slapen en ondergetekende krijgt het niet voor elkaar om uit te slapen. Ik heb rustig vanaf 4.30 uur liggen wachten tot het 5.45 uur werd. Een boek gaan lezen en nu maar even achter de computer gekropen. Zes dagen in de week om 6.00 uur je bed uit maken toch dat je in een bepaald ritme geraakt. We hebben een erg leuk en gezellig weekend achter de rug. Zaterdag, na alle HH karweitjes, hebben de tieners een paar uur achter het scherm doorgebracht, soms met de inwonende Auty;s want je moet toch een beetje op de hoogte blijven van de diverse muziekstijlen.

's Avonds tafel aan de kant en gedanst en een soap gekeken. Joke heeft kans gezien om mee te kijken, echt waar het is mij niet gelukt.
Zondagmorgen zo rond de klok van 9.00 uur naar de kerk. De belangstelling om mee te rijden was was groot. Uiteindelijk reed ik met 19 personen in de Jeep door de hoofdstraat van Soroti. Opvallend? Nee hoor daar kijken ze hier niet van op. Vrijdag arriveerde er nog een behoorlijke vrachtwagen bij de markt en die had over de gehele lengt van zijn vrachtwagen pluimvee hangen aan de buitenkant van zijn laadgedeelte. Er hangen dus honderden kippen en hanen lekker in de wind maar wel onderste boven in het zonnetje. Marian Thieme zou hier overwerkt raken. Twee varkens, geiten en kippen aan je stuur en stang van je fiets is meer gewoonte dan uitzondering. en je gaat daar gedeeltelijk ook in mee, de afgelopen weken ben ik met regelmaat de markt afgewandeld met vijf kippen in mijn hand die ik vervolgens met een keurige zwaai in de achterbak van de auto leg met een spanbandje om hun poten.
De verdere zondag verliep rustig, een ieder heeft zo zijn bezigheden. En we eten op zondag tussen de middag en de avondmaaltijd in Aninapaking, altijd een drukte van belang als je daar met groot en klein de maaltijd nuttigt. Drie of vier grote pannen, je gaat met twee personen er voor zitten en je schept een plate of dertig op. Dat vraagt altijd enige afstemming met de eigenaar van de plate want de hoeveelheden die op het bord moeten variëren nog al! Gemiddeld valt er altijd wel een beker met jus om, valt er een plate met rijst van een tafel, huilen er wel twee en doet een ieder zijn best om verstaan te worden. Zelfs Els zei afgelopen zondagavond "beetje chaotic!" waarop ik spontaan reageerde met "Joh"
Kortom een ontspannen weekend waarvan de tieners en wij ook! genoten hebben.

Nog nader te onderzoeken is het SMS verkeer vanuit Nederland, inmiddels hebben drie berichten ruim 60 keer een SMS berichtdeuntje onze kamer in gezonden! Dat SMS deuntje zijn we beu.
Heb ik, behalve met Joke, ook al een keer met een kakkerlak in bed gelegen, enige gekriebel op mijn rug en een nader onderzoek bevestigde dit! Joke is nog springlevend, de kakkerlak niet!
Heeft de poes zijn eerste muis gevangen met stevige support van ons! toen Vicky een muis op haar kamer signaleerde, hebben we de kat opgesloten met de muis en ja hoor hij kreeg het spelletje door.
De stand is dus........één  muis voor de kat en negen muizen voor Bernard.

O ja en Joke, kwam nog een pad tegen die ze vervoerd heeft in het dekseltje van een spuitbus.
Na drie dagen zonder kraanwater hebben we sinds zondagavond weer water uit de kraan! lekker hoor even een, koude, douche kunnen nemen. Iedereen in huis loopt, bij afwezigheid van kraanwatern met emmers en teilen regenwater uit de waertanks buiten door het huis naar de douche om zich te kunnen wassen.
Onze plannen vandaag......even voor de zekerheid een malariatest laten doen, Soroti in om nog wat te kopen en iets te gaan eten,wat lezen en ws toch nog een beetje klussen!
Over die malariatest, we doen dit uit voorzorg zodat we eventueel nog medicijnen in kunnen nemen voor we naar huis gaan mochten we inderdaad malaria hebben. We verwachten van niet want we hebben de afgelopen vier weken niet één  lichamelijk klacht gehad! Dat mag je gerust wonderlijk noemen! Want de leefomstandigheden, zoals jullie hebben kunnen lezen verschillen aanzienlijk met die van Nederland
Het is imddels licht geworden  in Uganda, geluiden in huis verstommem, het spul is naar school! Well done, Aunty Margaret! Zij heeft vandaag een B2 in Amun en zij mag ons vervangen!

zwaar bewolkt maar met een doorkijkje!

De afgelopen dagen zijn op de gebruikelijke manier verlopen,we zijn vrij geweest afgelopen dinsdag, woensdag het kleine guesthouse hier op het terein gereed gemaakt voor twee Nederlandse meiden die daar even tijdelijk gaan logeren, donderdag samen met Auty Crace de jacht geopend op de cockroaches, (kakkerlakken) in de keuken en in de voorraadkast. Met succes want we hebben er aardig wat om zeep kunnen helpen. Tussen de bedrijven door nog wat douchkoppen en toiletten gerepareerd. De komende dagen wil ik wat aandacht besteden aan de fietsen die kunnen ook enige aandacht gebruiken. Joke verleend met regelmaat facilitere diensten aan de tieners door was en ververstelwerkzaamheden te verrichten en zit steevast in de schaduw onder de carport zo rond de klok van 16.30 uur de scholieren op te wachten. Werk is niet belangrijk zou Anne zeggen maar relaties! Nou Joke is een stone in het aangaan en onderhouden van relaties! Behalve gisteren het weer liet het niet toe om in de zon te gaan zitten.  Onze eerste sombere en uiterst natte dag in Soroti! Joke ontving de tieners in de kokhut van Aunty Crace, een gezellig ontmoetings plek waar de pan met vis en rijst op vuurtje stonden Nu het was ook hard nodig om hen op te vangen. Na negen maanden in Aniapakin geweest te zijn en na een kort ziekbed is gisteren Immaculate overleden, een meisje van 12 jaar. Een kamergenoot van enkele tieners die nu  in Amun wonen en ook een leeftijdgenoot. De dood komt dan ook voor onze tieners weer even heel dicht bij.

Gisteravond zijn we met alle tieners maar Aninapakin geweest om samen met de oudere kinderen uit dat huis en Els en haar staf stil te staan bij het overlijden van Immaculate. Els heeft uitgebreid verteld hoe Immaculate in haar bijzijn is overleden  en op de haar bekende manier nog eens uitgelegt aan de kinderen dat het draakje in hun bloed, Aids, hen geen kwaad meer kan doen omdat zij op tijd hun medicijnen nemen. We hebben gehuild, gebeden en gezongen met elkaar. Een buitengewoon indrukwekkend en kostbaar moment om op dat moment deel uit te mogen maken van de de Amecetfamilie en enige troost te kunnen bieden op zo,n verdrietig moment.
Els heeft op haar web log "Amecet life in Soroti" gedetailleerder beschreven hoe zij Immaculet, in dat drukke ziekenhuis van Soroti  letterlijk heeft los kunnen laten en haar overgeven heeft aan Jezus. Ik ben zoals jullie weten niet snel stil, maar hier past m.i. alleen maar verwondering en aanvaarding, dus een respectvolle stilte!
Daarna zijn we naar huis gegaan, hebben een bak thee gedronken en hebben samen met de inwonende aunty,s nog een bijzonder gezellige en vrolijke avond gehad! Ook dat is Uganda.... je mag het leven vieren!
Gisteren is ook Elisabeth in Aninapakin komen wonen om aan te kunnen sterken! Je moet wel even goede zoeken want ze is wat aan de kleine kant! Om precies te zijn 1100 gram!

Els heeft maar even een marker in haar hand gestopt om de afmetingen juist in te kunnen schatten. Heerlijk warm ligt deze dame in een couveuse, wel kwetsbaar en een beetje eng om haar te voeden!
Het is, op verschillende manieren een komen en gaan in Aninapakin.
Dit huis komt ook tot leven, het is nu 6.45 uur en ik hoor in de verte de borden rammelen die op tafel gezet worden. Buiten is de eerste, ws Esther bezig met het wassen van haar kleding en haar beddegoed. Water genoeg in de tanks buiten, binnen niet, sinds gisteren is er geen kraanwater meer, ze zijn zeker weer onderhoud aan het plegen aan de pompen bij Awoja bridge! En om de avond hebben we power! Never a boring moment in Soroti!
De zon komt op weer een niewe dag in Soroti!
Lenneke, Bram, Veerle, Mirthe, Berre  en familie we zijn aan het aftellen begonnen!

Etop the newspaper of Tesso

Vandaag iets over Kevina en Vicky, de twee tieners die over enkele weken aan hun laatste examen van de Primaryschool gaan beginnen. Net zoals bij ons zijn die resultaten belangrijk voor het niveau waarop je je vervolgopleiding gaat doen. In ieder geval gaan beide dames, ondersteund door het eerder genoemde "tante Suus fonds" verder studeren op een boardingschool. Een grote verandering voor beide meiden! Beide dames zijn echter bijzonder leergierig, een beetje op het streberig af, nou ja in mijn ogen dan!!
Maar het onderwijs in Oeganda hecht nog veel waarde aan het behalen van meetbare resultaten en je krijgt op je rapport altijd aangegeven welke plaats je in neemt in je klas! Nog eens in gedachten teruggaand naar onze schooltijd zou dat betekend hebben dat ik altijd bij de laatste 25% gezeten zou hebben en w.s. Joke bij de eerste 25%. Dat zal dan ook vast de reden zijn waarom deze unieke combinatie het zo wonderlijk goed doet!

Maar zowel Kevia als Vicky zijn zo ongeveer de besten van hun klas dus heeft met name Vicky een zorg dat ze die eerste plaats kwijt niet kwijt mag raken.  Om de leerlingen te ondersteunen in hun examenjaar heeft de wekelijke krant Etop, iedere week ruim 50 examenvragen die je in mag vullen en op mag sturen of afgeven. Natuurlijk worden de uitslagen de week daarop gepubliceerd en kun je je resultaten vergelijken met de andere deelnemers. Ook een mooie competitie waarbij onze dames hoog scoren en Vicky vorige week het hoogst scoorde van allemaal met 98 van de te halen 100 punten.
Daarnaast was er ook vanuit de kerk zondag een bijeenkomst voor de examenkandidaten. Een steuntje in hun rug door voor hen  te bidden en samen in gesprek te gaan. Leuk was het hoe Vicky reageerde en wij vervolgens met elkaar in gesprek raakten toen ik aangaf dat zij dan w.s. gebed moest hebben voor de twee resterende punten. Ze keek me wat ongelovig aan van "hoe kun je dat nu verzinnen"
De foto's zijn afgelopen donderdag genomen toen zij met de |Etop het erf op wandelden.

Modern art from Uganda!

"Uncle, please can you repair the tap in the bathroom, please?" Uncle Bernard doet ver voor de veranda zijn werkschoenen uit (binnen in huis loop je niet op schoenen) en loopt op zijn blote pootjes naar de badkamer. ja dat is inderdaad nodig het water spuit met dunne straaltjes uit de fitting. Er staat overigens aanzienlijk minder druk op de waterleiding omdat het uit een hoog geplaatste tank buitenshuis komt. Gereedschaap gehaald en de moeren los gedraaid, tenminste dat is dan de bedoeling! Ik meende al iets meer af te draaien en riep Simon ter advisering. "nee zei hij het is de kraan die lekt!" Omdat we op een rustiger moment in huis het water er af moesten halen heb ik volgens goede Oegandees gebruik het lek gerepareed met een  strook binnenband. Ik ben daar echt al aardig bedreven in! Daarna naar Town voor een nieuwe kraan en twee douche koppen voor het staffhouse. Morgen zouden we de kraan repareren op een voor het huis gunstig moment, bv als alle kinderen hun middagdutje doen. Donderdagmorgen vroeg een telefoontje van Els, "Bernard we have a big problem in our computerroom" there is a lot of water comming from the wall"
Ja, jammer genoeg had ik met terugwerkende kracht gelijk gekregen en bleek het niet de kraan te zijn maar een doorgeroeste leiding in de muur. Plumber gebeld en samen binnen no time de zaak vervangen en een nieuwe kraan geplaatst. Natuurlijk hebben we het water er niet afgehad, geen probleem in een badkamer maar het vraagt wel enige creativiteit en droog zijn we zeker niet gebleven. Maar dat is gezien de teperatuur hier geen straf.
Later op de dag nog een sms, kleindchter Veerle is door een schoolgenootje aan gereden met een fietsje op het schoolplein en heeft haar been gebroken! Jammer dat je dan even verweg zit. Maar prettig dat ze zelf het verhaal door de telefoon kon vertellen.

We kunnen dus verhalen blijven vertellen over ons verblijf hier.De kinderen van Amun maken het goed,het is gezellig in huis,één van de dingen die ze allemaal prachtig vinden is foto's maken......en model dat ze staan,geweldig ! Ook wij mogen er aangeloven.

Naume en Betty

Ruim 6 jaar geleden arriveerde Naume in Amecet. Het begin van een bijzondere band tussen een Oegandees meisje en Nederlandse man. Meer dood dan levend zat zij op de veranda en reageerde niet of nauwelijks de eerste week op wie of wat dan ook. Alles was vreemd en onbekend en het ontbrak haar aan energie en levenslust! Toch, na een week, kregen we iets meer contact met haar en begon zij zich wat sterker en veiliger te voelen. Haar ogen begonnen iets meer te spreken en ze had verdraait snel in de gaten dat haar bord op een onbewaakt ogenblik door mij ergens anders gezet werd. Uiteindelijk werden we vrienden en zijn dat tot op de dag van vandaag gebleven. Ieder jaar was het leuk om elkaar weer te ontmoeten. Dat duurde tot twee jaar geleden omdat Naume de keus maakte weer bij haar familie te gaan wonen in de village, uiteraard onder medische begeleiding van Amun, want HIV medicijnen innemen is een must ook voor haar. Begin dit jaar is Naume, ondersteund door het tante Suus fonds, naar de boardingschool gegaan in de buurt van het plaatsje Amuria. Een katholieke kostschool, prachtig gelegen op een heuvel.
Omdat Els een kindje weg ging brengen en we een ander kindje moesten opzoeken in die buurt was dat voor ons de gelegenheid Naume, na 2 jaar, weer eens te ontmoeten. Na het kindje in Amuria terug gebracht te hebben bij haar familie zijn we doorgereden naar de kostschool. Daar aangekomen bleek Naume juist pauze te hebben en werd zij geroepen omdat er bezoek voor haar was. Een grote glimlach toen zij Joke, Els, Simon en mij ontwaarde, gevolgd door een erg hartelijke begroeting.We hebben ruim 20 minuten met haar bij kunnen praten over haar schoolresultaten, haar familie en haar leven op school. Haar droom nu......verpleegster worden of advocaat!
Ik heb haar beloofd op haar graduation te zijn mocht het zover komen. Met een beetje, trotse, vaderlijke gevoelens van haar afscheid genomen. Zij bracht eerst de enkele presentjes van ons naar haar slaapzaal en ging daarna door met haar les Fine Art!

Daarna iets doorgereden naar een kliniek naast de kostschool en de verpleegster gevonden die de hulp van Amecet ingeroepen had voor een kindje, woonachtig in deze buurt. Met aanwijzingen van de locale bevolking vonden we Betty, zittend in een rolstoel. Betty een angstig kijkend, ernstig vervuild meisje van ongeveer vijf jaar , met een armpje in het gips en een w.s verbrande rechterhand die blijvend beschadigt zal blijven. Ook voor Els en Simon een ongebruikelijk, confronterende situatie. Haar "crazy" moeder kijkt niet naar haar om en was gaan werken ergens in de buurt en een buurvrouw kijkt een beetje naar haar om. Uiteindelijk, na langdurig overleg met dorpsgenoten, besloten om de buurvrouw geld te geven voor de reis met Betty naar het ziekenhuis in Soroti, dan kunnen ze daar, één maand te laat!, het gips van haar armpje afhalen en dan kan ze langs komen bij Amecet. Els en Simon zullen een breed overleg proberen te organiseren met familie en kinderbescherming om Betty uiteindelijk op een meer verantwoorde manier te laten opgroeien. Amcet wil daar aan bijdragen maar kan en wil dat niet alleen!
Maar met liefde en zorg in Amecet en nog een poos ambulante begeleiding kan ook Betty, net zoals Naume nu haar eigen plekje gaan vinden in de Oegandeese maatschappij.

Twee indrukwekkende ervaringen rijker en na vele km door het indrukwekkende Oegandeese land stapten we om 16.00 uur weer het erf van Amun op, daarna nog even met aunty Ester naar de markt van Soroti want met alleen liefde en aandacht komt je lijf ook tekort!  Dit keer veel, heel veel macaroni en o.a. 100 kg suiker!

en het leven gaat door, ook in Amun!

De rust is een beetje terug na afgelopen woensdag en donderdagmorgen! Vrijdag, zaterdag en zondag hebben inmiddels voor ons een bekend patroon. Een doordeweeks dag begint voor de kinderen en ondergetekend om ongeveer 06.00 uur. Vaak met iets te veel sinaasappelen, stikeum  pikken uit onze eigen bomen die in de tuin staan en zij denken zonderdat ik het zie! stappen zij vervolgens in de schoolbus.
Bus heeft ongeveer 24 zitplaatsen, maar tegen dat de bus bij school is zitten er tegen de 60 kinderen!
Zo tegen 16.30 uur komen zij weer thuis en kleden zich direct om. Gaan spelen, kletsen, hangen, of hun was doen. Tegen 18.00 uur schuiven we weer aan tafel.
het weekmenu....
Maandag, Ric and meat
Dinsdag, Rice and cabbage
Woensdag Chiken and rice
Donderdag, Chapati with meat
Vrijdag, Fish and rice
Zaterdag spageti with vegetables
Zondag  Chips and meat
en dat menu houd al een jaar of tien stand!
Na de maaltijd zingen we een aantal liederen ondersteund door een van de meiden op de jambee, voor Joke en mij altijd weer een feest omdaaraan te mogen deelnemen..
Daarna heeft iedern een taak in en om het huis, tafel afruimen, compound opruimen, honden voer gereedzetten buiten enz. Als dat gebeurd is zijn er een flink aantal die huis werk te maken hebben en de kleinsten duiken een half uur eerder het bed in. Zotegen 20.00 uur lezen we een stukje uit de bijbel, en sluiten de dag met gebed af. Er zijn altijd wel punten om voor te danken en te bidden en  het gaat mij in het engels steeds beter af. Opzet is dat het hele huis donker is om 20.30uur  maar daarin zijn deze tieners natuurlijk ook meesters, altijd ligt er wel iets buiten, zijn ze iets vergeten enz. Zo rond 21.30 uur liggen ze vaak nog bij te kletsen!
Zaterdag doen ze al de eigen was, maken de slaapkamer schoon en hebben daarna tijd om zelf leuke dingen te gaan doen en na de kerkdienst zondag is het ook heerlijk hangen en bij kletsen.
We zijn onderweg om de doelstellingen van dit huis aan te scherpen, kort gezegt iets minder (westers)gezinsmodel en iets meer trainingshuis, met behoud van aandacht en gezelligheid. In de loop der jaren zien we dat dit beter aansluit bij een terugkeer naar hun bestaande leefomgeving. Lijk logisch maar is lastig te realiseren omdat ook de inwoners van Uganda een ontwikkeling door maken. Bij voorbeeld kinderen werken graag en goed met een computer!
Het is zondagmiddagop het moment dat ik dit schrijf, , er is geen stroom maar sollar power, er is al twee dagen geen kraanwater, dus zijn we naast ons drinwater uit de bron aangewezen op regenwater. Daar hebben we overigens een 6000 liter inzitten dus daar kunnen nog mee voorruit. Maar de tijd die je hier meer moet besteden aan levensonderhoud verschilt enorm met Nederland.

Tot een volgend verslag!