Joke en ik zijn er inmiddels een beetje bekend mee, de wisselende stemming van ontmoeten en afscheid nemen. Wennen doet het niet maar herkennen dat dit hetgene is waar je last van hebt helpt wel een beetje, het hoort er dus gewoon bij. De kunst is om het Good Bye gevoel zo lang mogelijk uit te stellen en te genieten van degene die je om je heen hebt! En door, overigens heel mooie, omstandigheden kunnen we ons daar voldoende in trainen!
Onze verblijf hier zit er op, donderdag zijn we al wat aan het inpakken gweest, vrijdag zijn we via Kampala naar Entebbe gereden. In het guesthouse hebben we zaterdagmorgen nog onbeten en even bijgepraat met Ton en Arja en de rest van de genoten van de rust! Zaterdagavond laat zijn we gaan vliegen en zondamorgen om 6.30 uur arriveerden we op Schiphol. Leuk om opgehaald te worden door Lenneke, Veerle en Berre!
We kijken terug op, ruim, vier goede weken, de contacten met de tieners, Els en al haar medewerkers, en allerlei mensen die we indirect zijn gaan kennen door ons regelmatige bezoek aan Soroti.We hebben weer eens mogen proeven hoe noodzakelijk het werk van Amecet daar is en hoe zij door de plaatselijke overheid en de bewoners daar gewaardeerd worden. We wisten ons gesteund door vele gebeden, door de Rafael gemeenschap Goes en natuurlijk door de Figurant, waarvoor hartelijk dank, mede daardoor wisten we dat we daar op onze plaats waren!
Nu even aclamatiseren, zeven weken geduld hebben en dan samen met de voorzitter van de Figurant, Cor de Rijke terug naar Soroti voor de viering van 10 jaar Amecet! Verwachte gast op het feest van Amecet, Jeannette Museveni, the First Lady van Uganda. Dus blijven volgen dit blog!
een hartelijke groet van twee mensen bij de central heating met een fleece trui aan!
Joke en Bernard
zondag 23 oktober 2011
dinsdag 18 oktober 2011
Voorlopige stand 1 - 9
Dinsdag vandaag en dus een vrije dag voor Joke en mij! Joke ligt nog heerlijk te slapen en ondergetekende krijgt het niet voor elkaar om uit te slapen. Ik heb rustig vanaf 4.30 uur liggen wachten tot het 5.45 uur werd. Een boek gaan lezen en nu maar even achter de computer gekropen. Zes dagen in de week om 6.00 uur je bed uit maken toch dat je in een bepaald ritme geraakt. We hebben een erg leuk en gezellig weekend achter de rug. Zaterdag, na alle HH karweitjes, hebben de tieners een paar uur achter het scherm doorgebracht, soms met de inwonende Auty;s want je moet toch een beetje op de hoogte blijven van de diverse muziekstijlen.
's Avonds tafel aan de kant en gedanst en een soap gekeken. Joke heeft kans gezien om mee te kijken, echt waar het is mij niet gelukt.
Zondagmorgen zo rond de klok van 9.00 uur naar de kerk. De belangstelling om mee te rijden was was groot. Uiteindelijk reed ik met 19 personen in de Jeep door de hoofdstraat van Soroti. Opvallend? Nee hoor daar kijken ze hier niet van op. Vrijdag arriveerde er nog een behoorlijke vrachtwagen bij de markt en die had over de gehele lengt van zijn vrachtwagen pluimvee hangen aan de buitenkant van zijn laadgedeelte. Er hangen dus honderden kippen en hanen lekker in de wind maar wel onderste boven in het zonnetje. Marian Thieme zou hier overwerkt raken. Twee varkens, geiten en kippen aan je stuur en stang van je fiets is meer gewoonte dan uitzondering. en je gaat daar gedeeltelijk ook in mee, de afgelopen weken ben ik met regelmaat de markt afgewandeld met vijf kippen in mijn hand die ik vervolgens met een keurige zwaai in de achterbak van de auto leg met een spanbandje om hun poten.
De verdere zondag verliep rustig, een ieder heeft zo zijn bezigheden. En we eten op zondag tussen de middag en de avondmaaltijd in Aninapaking, altijd een drukte van belang als je daar met groot en klein de maaltijd nuttigt. Drie of vier grote pannen, je gaat met twee personen er voor zitten en je schept een plate of dertig op. Dat vraagt altijd enige afstemming met de eigenaar van de plate want de hoeveelheden die op het bord moeten variëren nog al! Gemiddeld valt er altijd wel een beker met jus om, valt er een plate met rijst van een tafel, huilen er wel twee en doet een ieder zijn best om verstaan te worden. Zelfs Els zei afgelopen zondagavond "beetje chaotic!" waarop ik spontaan reageerde met "Joh"
Kortom een ontspannen weekend waarvan de tieners en wij ook! genoten hebben.
Nog nader te onderzoeken is het SMS verkeer vanuit Nederland, inmiddels hebben drie berichten ruim 60 keer een SMS berichtdeuntje onze kamer in gezonden! Dat SMS deuntje zijn we beu.
Heb ik, behalve met Joke, ook al een keer met een kakkerlak in bed gelegen, enige gekriebel op mijn rug en een nader onderzoek bevestigde dit! Joke is nog springlevend, de kakkerlak niet!
Heeft de poes zijn eerste muis gevangen met stevige support van ons! toen Vicky een muis op haar kamer signaleerde, hebben we de kat opgesloten met de muis en ja hoor hij kreeg het spelletje door.
De stand is dus........één muis voor de kat en negen muizen voor Bernard.
O ja en Joke, kwam nog een pad tegen die ze vervoerd heeft in het dekseltje van een spuitbus.
Na drie dagen zonder kraanwater hebben we sinds zondagavond weer water uit de kraan! lekker hoor even een, koude, douche kunnen nemen. Iedereen in huis loopt, bij afwezigheid van kraanwatern met emmers en teilen regenwater uit de waertanks buiten door het huis naar de douche om zich te kunnen wassen.
Onze plannen vandaag......even voor de zekerheid een malariatest laten doen, Soroti in om nog wat te kopen en iets te gaan eten,wat lezen en ws toch nog een beetje klussen!
Over die malariatest, we doen dit uit voorzorg zodat we eventueel nog medicijnen in kunnen nemen voor we naar huis gaan mochten we inderdaad malaria hebben. We verwachten van niet want we hebben de afgelopen vier weken niet één lichamelijk klacht gehad! Dat mag je gerust wonderlijk noemen! Want de leefomstandigheden, zoals jullie hebben kunnen lezen verschillen aanzienlijk met die van Nederland
Het is imddels licht geworden in Uganda, geluiden in huis verstommem, het spul is naar school! Well done, Aunty Margaret! Zij heeft vandaag een B2 in Amun en zij mag ons vervangen!
Zondagmorgen zo rond de klok van 9.00 uur naar de kerk. De belangstelling om mee te rijden was was groot. Uiteindelijk reed ik met 19 personen in de Jeep door de hoofdstraat van Soroti. Opvallend? Nee hoor daar kijken ze hier niet van op. Vrijdag arriveerde er nog een behoorlijke vrachtwagen bij de markt en die had over de gehele lengt van zijn vrachtwagen pluimvee hangen aan de buitenkant van zijn laadgedeelte. Er hangen dus honderden kippen en hanen lekker in de wind maar wel onderste boven in het zonnetje. Marian Thieme zou hier overwerkt raken. Twee varkens, geiten en kippen aan je stuur en stang van je fiets is meer gewoonte dan uitzondering. en je gaat daar gedeeltelijk ook in mee, de afgelopen weken ben ik met regelmaat de markt afgewandeld met vijf kippen in mijn hand die ik vervolgens met een keurige zwaai in de achterbak van de auto leg met een spanbandje om hun poten.
De verdere zondag verliep rustig, een ieder heeft zo zijn bezigheden. En we eten op zondag tussen de middag en de avondmaaltijd in Aninapaking, altijd een drukte van belang als je daar met groot en klein de maaltijd nuttigt. Drie of vier grote pannen, je gaat met twee personen er voor zitten en je schept een plate of dertig op. Dat vraagt altijd enige afstemming met de eigenaar van de plate want de hoeveelheden die op het bord moeten variëren nog al! Gemiddeld valt er altijd wel een beker met jus om, valt er een plate met rijst van een tafel, huilen er wel twee en doet een ieder zijn best om verstaan te worden. Zelfs Els zei afgelopen zondagavond "beetje chaotic!" waarop ik spontaan reageerde met "Joh"
Kortom een ontspannen weekend waarvan de tieners en wij ook! genoten hebben.
Heb ik, behalve met Joke, ook al een keer met een kakkerlak in bed gelegen, enige gekriebel op mijn rug en een nader onderzoek bevestigde dit! Joke is nog springlevend, de kakkerlak niet!
Heeft de poes zijn eerste muis gevangen met stevige support van ons! toen Vicky een muis op haar kamer signaleerde, hebben we de kat opgesloten met de muis en ja hoor hij kreeg het spelletje door.
De stand is dus........één muis voor de kat en negen muizen voor Bernard.
Na drie dagen zonder kraanwater hebben we sinds zondagavond weer water uit de kraan! lekker hoor even een, koude, douche kunnen nemen. Iedereen in huis loopt, bij afwezigheid van kraanwatern met emmers en teilen regenwater uit de waertanks buiten door het huis naar de douche om zich te kunnen wassen.
Onze plannen vandaag......even voor de zekerheid een malariatest laten doen, Soroti in om nog wat te kopen en iets te gaan eten,wat lezen en ws toch nog een beetje klussen!
Over die malariatest, we doen dit uit voorzorg zodat we eventueel nog medicijnen in kunnen nemen voor we naar huis gaan mochten we inderdaad malaria hebben. We verwachten van niet want we hebben de afgelopen vier weken niet één lichamelijk klacht gehad! Dat mag je gerust wonderlijk noemen! Want de leefomstandigheden, zoals jullie hebben kunnen lezen verschillen aanzienlijk met die van Nederland
Het is imddels licht geworden in Uganda, geluiden in huis verstommem, het spul is naar school! Well done, Aunty Margaret! Zij heeft vandaag een B2 in Amun en zij mag ons vervangen!
vrijdag 14 oktober 2011
zwaar bewolkt maar met een doorkijkje!
De afgelopen dagen zijn op de gebruikelijke manier verlopen,we zijn vrij geweest afgelopen dinsdag, woensdag het kleine guesthouse hier op het terein gereed gemaakt voor twee Nederlandse meiden die daar even tijdelijk gaan logeren, donderdag samen met Auty Crace de jacht geopend op de cockroaches, (kakkerlakken) in de keuken en in de voorraadkast. Met succes want we hebben er aardig wat om zeep kunnen helpen. Tussen de bedrijven door nog wat douchkoppen en toiletten gerepareerd. De komende dagen wil ik wat aandacht besteden aan de fietsen die kunnen ook enige aandacht gebruiken. Joke verleend met regelmaat facilitere diensten aan de tieners door was en ververstelwerkzaamheden te verrichten en zit steevast in de schaduw onder de carport zo rond de klok van 16.30 uur de scholieren op te wachten. Werk is niet belangrijk zou Anne zeggen maar relaties! Nou Joke is een stone in het aangaan en onderhouden van relaties! Behalve gisteren het weer liet het niet toe om in de zon te gaan zitten. Onze eerste sombere en uiterst natte dag in Soroti! Joke ontving de tieners in de kokhut van Aunty Crace, een gezellig ontmoetings plek waar de pan met vis en rijst op vuurtje stonden Nu het was ook hard nodig om hen op te vangen. Na negen maanden in Aniapakin geweest te zijn en na een kort ziekbed is gisteren Immaculate overleden, een meisje van 12 jaar. Een kamergenoot van enkele tieners die nu in Amun wonen en ook een leeftijdgenoot. De dood komt dan ook voor onze tieners weer even heel dicht bij.
Gisteravond zijn we met alle tieners maar Aninapakin geweest om samen met de oudere kinderen uit dat huis en Els en haar staf stil te staan bij het overlijden van Immaculate. Els heeft uitgebreid verteld hoe Immaculate in haar bijzijn is overleden en op de haar bekende manier nog eens uitgelegt aan de kinderen dat het draakje in hun bloed, Aids, hen geen kwaad meer kan doen omdat zij op tijd hun medicijnen nemen. We hebben gehuild, gebeden en gezongen met elkaar. Een buitengewoon indrukwekkend en kostbaar moment om op dat moment deel uit te mogen maken van de de Amecetfamilie en enige troost te kunnen bieden op zo,n verdrietig moment.
Els heeft op haar web log "Amecet life in Soroti" gedetailleerder beschreven hoe zij Immaculet, in dat drukke ziekenhuis van Soroti letterlijk heeft los kunnen laten en haar overgeven heeft aan Jezus. Ik ben zoals jullie weten niet snel stil, maar hier past m.i. alleen maar verwondering en aanvaarding, dus een respectvolle stilte!
Daarna zijn we naar huis gegaan, hebben een bak thee gedronken en hebben samen met de inwonende aunty,s nog een bijzonder gezellige en vrolijke avond gehad! Ook dat is Uganda.... je mag het leven vieren!
Gisteren is ook Elisabeth in Aninapakin komen wonen om aan te kunnen sterken! Je moet wel even goede zoeken want ze is wat aan de kleine kant! Om precies te zijn 1100 gram!
Els heeft maar even een marker in haar hand gestopt om de afmetingen juist in te kunnen schatten. Heerlijk warm ligt deze dame in een couveuse, wel kwetsbaar en een beetje eng om haar te voeden!
Het is, op verschillende manieren een komen en gaan in Aninapakin.
Dit huis komt ook tot leven, het is nu 6.45 uur en ik hoor in de verte de borden rammelen die op tafel gezet worden. Buiten is de eerste, ws Esther bezig met het wassen van haar kleding en haar beddegoed. Water genoeg in de tanks buiten, binnen niet, sinds gisteren is er geen kraanwater meer, ze zijn zeker weer onderhoud aan het plegen aan de pompen bij Awoja bridge! En om de avond hebben we power! Never a boring moment in Soroti!
De zon komt op weer een niewe dag in Soroti!
Lenneke, Bram, Veerle, Mirthe, Berre en familie we zijn aan het aftellen begonnen!
Els heeft op haar web log "Amecet life in Soroti" gedetailleerder beschreven hoe zij Immaculet, in dat drukke ziekenhuis van Soroti letterlijk heeft los kunnen laten en haar overgeven heeft aan Jezus. Ik ben zoals jullie weten niet snel stil, maar hier past m.i. alleen maar verwondering en aanvaarding, dus een respectvolle stilte!
Daarna zijn we naar huis gegaan, hebben een bak thee gedronken en hebben samen met de inwonende aunty,s nog een bijzonder gezellige en vrolijke avond gehad! Ook dat is Uganda.... je mag het leven vieren!
Gisteren is ook Elisabeth in Aninapakin komen wonen om aan te kunnen sterken! Je moet wel even goede zoeken want ze is wat aan de kleine kant! Om precies te zijn 1100 gram!
Het is, op verschillende manieren een komen en gaan in Aninapakin.
Dit huis komt ook tot leven, het is nu 6.45 uur en ik hoor in de verte de borden rammelen die op tafel gezet worden. Buiten is de eerste, ws Esther bezig met het wassen van haar kleding en haar beddegoed. Water genoeg in de tanks buiten, binnen niet, sinds gisteren is er geen kraanwater meer, ze zijn zeker weer onderhoud aan het plegen aan de pompen bij Awoja bridge! En om de avond hebben we power! Never a boring moment in Soroti!
De zon komt op weer een niewe dag in Soroti!
Lenneke, Bram, Veerle, Mirthe, Berre en familie we zijn aan het aftellen begonnen!
dinsdag 11 oktober 2011
Etop the newspaper of Tesso
Maar het onderwijs in Oeganda hecht nog veel waarde aan het behalen van meetbare resultaten en je krijgt op je rapport altijd aangegeven welke plaats je in neemt in je klas! Nog eens in gedachten teruggaand naar onze schooltijd zou dat betekend hebben dat ik altijd bij de laatste 25% gezeten zou hebben en w.s. Joke bij de eerste 25%. Dat zal dan ook vast de reden zijn waarom deze unieke combinatie het zo wonderlijk goed doet!
Maar zowel Kevia als Vicky zijn zo ongeveer de besten van hun klas dus heeft met name Vicky een zorg dat ze die eerste plaats kwijt niet kwijt mag raken. Om de leerlingen te ondersteunen in hun examenjaar heeft de wekelijke krant Etop, iedere week ruim 50 examenvragen die je in mag vullen en op mag sturen of afgeven. Natuurlijk worden de uitslagen de week daarop gepubliceerd en kun je je resultaten vergelijken met de andere deelnemers. Ook een mooie competitie waarbij onze dames hoog scoren en Vicky vorige week het hoogst scoorde van allemaal met 98 van de te halen 100 punten.
Daarnaast was er ook vanuit de kerk zondag een bijeenkomst voor de examenkandidaten. Een steuntje in hun rug door voor hen te bidden en samen in gesprek te gaan. Leuk was het hoe Vicky reageerde en wij vervolgens met elkaar in gesprek raakten toen ik aangaf dat zij dan w.s. gebed moest hebben voor de twee resterende punten. Ze keek me wat ongelovig aan van "hoe kun je dat nu verzinnen"
De foto's zijn afgelopen donderdag genomen toen zij met de |Etop het erf op wandelden.
vrijdag 7 oktober 2011
Modern art from Uganda!
Ja, jammer genoeg had ik met terugwerkende kracht gelijk gekregen en bleek het niet de kraan te zijn maar een doorgeroeste leiding in de muur. Plumber gebeld en samen binnen no time de zaak vervangen en een nieuwe kraan geplaatst. Natuurlijk hebben we het water er niet afgehad, geen probleem in een badkamer maar het vraagt wel enige creativiteit en droog zijn we zeker niet gebleven. Maar dat is gezien de teperatuur hier geen straf.
Later op de dag nog een sms, kleindchter Veerle is door een schoolgenootje aan gereden met een fietsje op het schoolplein en heeft haar been gebroken! Jammer dat je dan even verweg zit. Maar prettig dat ze zelf het verhaal door de telefoon kon vertellen.
dinsdag 4 oktober 2011
Naume en Betty
Ruim 6 jaar geleden arriveerde Naume in Amecet. Het begin van een bijzondere band tussen een Oegandees meisje en Nederlandse man. Meer dood dan levend zat zij op de veranda en reageerde niet of nauwelijks de eerste week op wie of wat dan ook. Alles was vreemd en onbekend en het ontbrak haar aan energie en levenslust! Toch, na een week, kregen we iets meer contact met haar en begon zij zich wat sterker en veiliger te voelen. Haar ogen begonnen iets meer te spreken en ze had verdraait snel in de gaten dat haar bord op een onbewaakt ogenblik door mij ergens anders gezet werd. Uiteindelijk werden we vrienden en zijn dat tot op de dag van vandaag gebleven. Ieder jaar was het leuk om elkaar weer te ontmoeten. Dat duurde tot twee jaar geleden omdat Naume de keus maakte weer bij haar familie te gaan wonen in de village, uiteraard onder medische begeleiding van Amun, want HIV medicijnen innemen is een must ook voor haar. Begin dit jaar is Naume, ondersteund door het tante Suus fonds, naar de boardingschool gegaan in de buurt van het plaatsje Amuria. Een katholieke kostschool, prachtig gelegen op een heuvel.
Omdat Els een kindje weg ging brengen en we een ander kindje moesten opzoeken in die buurt was dat voor ons de gelegenheid Naume, na 2 jaar, weer eens te ontmoeten. Na het kindje in Amuria terug gebracht te hebben bij haar familie zijn we doorgereden naar de kostschool. Daar aangekomen bleek Naume juist pauze te hebben en werd zij geroepen omdat er bezoek voor haar was. Een grote glimlach toen zij Joke, Els, Simon en mij ontwaarde, gevolgd door een erg hartelijke begroeting.We hebben ruim 20 minuten met haar bij kunnen praten over haar schoolresultaten, haar familie en haar leven op school. Haar droom nu......verpleegster worden of advocaat!
Ik heb haar beloofd op haar graduation te zijn mocht het zover komen. Met een beetje, trotse, vaderlijke gevoelens van haar afscheid genomen. Zij bracht eerst de enkele presentjes van ons naar haar slaapzaal en ging daarna door met haar les Fine Art!
Daarna iets doorgereden naar een kliniek naast de kostschool en de verpleegster gevonden die de hulp van Amecet ingeroepen had voor een kindje, woonachtig in deze buurt. Met aanwijzingen van de locale bevolking vonden we Betty, zittend in een rolstoel. Betty een angstig kijkend, ernstig vervuild meisje van ongeveer vijf jaar , met een armpje in het gips en een w.s verbrande rechterhand die blijvend beschadigt zal blijven. Ook voor Els en Simon een ongebruikelijk, confronterende situatie. Haar "crazy" moeder kijkt niet naar haar om en was gaan werken ergens in de buurt en een buurvrouw kijkt een beetje naar haar om. Uiteindelijk, na langdurig overleg met dorpsgenoten, besloten om de buurvrouw geld te geven voor de reis met Betty naar het ziekenhuis in Soroti, dan kunnen ze daar, één maand te laat!, het gips van haar armpje afhalen en dan kan ze langs komen bij Amecet. Els en Simon zullen een breed overleg proberen te organiseren met familie en kinderbescherming om Betty uiteindelijk op een meer verantwoorde manier te laten opgroeien. Amcet wil daar aan bijdragen maar kan en wil dat niet alleen!
Maar met liefde en zorg in Amecet en nog een poos ambulante begeleiding kan ook Betty, net zoals Naume nu haar eigen plekje gaan vinden in de Oegandeese maatschappij.
Twee indrukwekkende ervaringen rijker en na vele km door het indrukwekkende Oegandeese land stapten we om 16.00 uur weer het erf van Amun op, daarna nog even met aunty Ester naar de markt van Soroti want met alleen liefde en aandacht komt je lijf ook tekort! Dit keer veel, heel veel macaroni en o.a. 100 kg suiker!
Omdat Els een kindje weg ging brengen en we een ander kindje moesten opzoeken in die buurt was dat voor ons de gelegenheid Naume, na 2 jaar, weer eens te ontmoeten. Na het kindje in Amuria terug gebracht te hebben bij haar familie zijn we doorgereden naar de kostschool. Daar aangekomen bleek Naume juist pauze te hebben en werd zij geroepen omdat er bezoek voor haar was. Een grote glimlach toen zij Joke, Els, Simon en mij ontwaarde, gevolgd door een erg hartelijke begroeting.We hebben ruim 20 minuten met haar bij kunnen praten over haar schoolresultaten, haar familie en haar leven op school. Haar droom nu......verpleegster worden of advocaat!
Ik heb haar beloofd op haar graduation te zijn mocht het zover komen. Met een beetje, trotse, vaderlijke gevoelens van haar afscheid genomen. Zij bracht eerst de enkele presentjes van ons naar haar slaapzaal en ging daarna door met haar les Fine Art!
Maar met liefde en zorg in Amecet en nog een poos ambulante begeleiding kan ook Betty, net zoals Naume nu haar eigen plekje gaan vinden in de Oegandeese maatschappij.
zondag 2 oktober 2011
en het leven gaat door, ook in Amun!
De rust is een beetje terug na afgelopen woensdag en donderdagmorgen! Vrijdag, zaterdag en zondag hebben inmiddels voor ons een bekend patroon. Een doordeweeks dag begint voor de kinderen en ondergetekend om ongeveer 06.00 uur. Vaak met iets te veel sinaasappelen, stikeum pikken uit onze eigen bomen die in de tuin staan en zij denken zonderdat ik het zie! stappen zij vervolgens in de schoolbus.
Bus heeft ongeveer 24 zitplaatsen, maar tegen dat de bus bij school is zitten er tegen de 60 kinderen!
Zo tegen 16.30 uur komen zij weer thuis en kleden zich direct om. Gaan spelen, kletsen, hangen, of hun was doen. Tegen 18.00 uur schuiven we weer aan tafel.
het weekmenu....
Maandag, Ric and meat
Dinsdag, Rice and cabbage
Woensdag Chiken and rice
Donderdag, Chapati with meat
Vrijdag, Fish and rice
Zaterdag spageti with vegetables
Zondag Chips and meat
en dat menu houd al een jaar of tien stand!
Na de maaltijd zingen we een aantal liederen ondersteund door een van de meiden op de jambee, voor Joke en mij altijd weer een feest omdaaraan te mogen deelnemen..
Daarna heeft iedern een taak in en om het huis, tafel afruimen, compound opruimen, honden voer gereedzetten buiten enz. Als dat gebeurd is zijn er een flink aantal die huis werk te maken hebben en de kleinsten duiken een half uur eerder het bed in. Zotegen 20.00 uur lezen we een stukje uit de bijbel, en sluiten de dag met gebed af. Er zijn altijd wel punten om voor te danken en te bidden en het gaat mij in het engels steeds beter af. Opzet is dat het hele huis donker is om 20.30uur maar daarin zijn deze tieners natuurlijk ook meesters, altijd ligt er wel iets buiten, zijn ze iets vergeten enz. Zo rond 21.30 uur liggen ze vaak nog bij te kletsen!
Zaterdag doen ze al de eigen was, maken de slaapkamer schoon en hebben daarna tijd om zelf leuke dingen te gaan doen en na de kerkdienst zondag is het ook heerlijk hangen en bij kletsen.
We zijn onderweg om de doelstellingen van dit huis aan te scherpen, kort gezegt iets minder (westers)gezinsmodel en iets meer trainingshuis, met behoud van aandacht en gezelligheid. In de loop der jaren zien we dat dit beter aansluit bij een terugkeer naar hun bestaande leefomgeving. Lijk logisch maar is lastig te realiseren omdat ook de inwoners van Uganda een ontwikkeling door maken. Bij voorbeeld kinderen werken graag en goed met een computer!
Het is zondagmiddagop het moment dat ik dit schrijf, , er is geen stroom maar sollar power, er is al twee dagen geen kraanwater, dus zijn we naast ons drinwater uit de bron aangewezen op regenwater. Daar hebben we overigens een 6000 liter inzitten dus daar kunnen nog mee voorruit. Maar de tijd die je hier meer moet besteden aan levensonderhoud verschilt enorm met Nederland.
Tot een volgend verslag!
Bus heeft ongeveer 24 zitplaatsen, maar tegen dat de bus bij school is zitten er tegen de 60 kinderen!
Zo tegen 16.30 uur komen zij weer thuis en kleden zich direct om. Gaan spelen, kletsen, hangen, of hun was doen. Tegen 18.00 uur schuiven we weer aan tafel.
het weekmenu....
Maandag, Ric and meat
Dinsdag, Rice and cabbage
Woensdag Chiken and rice
Donderdag, Chapati with meat
Vrijdag, Fish and rice
Zaterdag spageti with vegetables
Zondag Chips and meat
en dat menu houd al een jaar of tien stand!
Na de maaltijd zingen we een aantal liederen ondersteund door een van de meiden op de jambee, voor Joke en mij altijd weer een feest omdaaraan te mogen deelnemen..
Daarna heeft iedern een taak in en om het huis, tafel afruimen, compound opruimen, honden voer gereedzetten buiten enz. Als dat gebeurd is zijn er een flink aantal die huis werk te maken hebben en de kleinsten duiken een half uur eerder het bed in. Zotegen 20.00 uur lezen we een stukje uit de bijbel, en sluiten de dag met gebed af. Er zijn altijd wel punten om voor te danken en te bidden en het gaat mij in het engels steeds beter af. Opzet is dat het hele huis donker is om 20.30uur maar daarin zijn deze tieners natuurlijk ook meesters, altijd ligt er wel iets buiten, zijn ze iets vergeten enz. Zo rond 21.30 uur liggen ze vaak nog bij te kletsen!
Zaterdag doen ze al de eigen was, maken de slaapkamer schoon en hebben daarna tijd om zelf leuke dingen te gaan doen en na de kerkdienst zondag is het ook heerlijk hangen en bij kletsen.
We zijn onderweg om de doelstellingen van dit huis aan te scherpen, kort gezegt iets minder (westers)gezinsmodel en iets meer trainingshuis, met behoud van aandacht en gezelligheid. In de loop der jaren zien we dat dit beter aansluit bij een terugkeer naar hun bestaande leefomgeving. Lijk logisch maar is lastig te realiseren omdat ook de inwoners van Uganda een ontwikkeling door maken. Bij voorbeeld kinderen werken graag en goed met een computer!
Het is zondagmiddagop het moment dat ik dit schrijf, , er is geen stroom maar sollar power, er is al twee dagen geen kraanwater, dus zijn we naast ons drinwater uit de bron aangewezen op regenwater. Daar hebben we overigens een 6000 liter inzitten dus daar kunnen nog mee voorruit. Maar de tijd die je hier meer moet besteden aan levensonderhoud verschilt enorm met Nederland.
Tot een volgend verslag!
donderdag 29 september 2011
Hoe Amun binnen
Woensdag 28 september was tot 17.30 uur een gewone, doorsnee, Oegandeese dag. In en om de woning reparaties verricht en Joke had een slaapplaats gereed gemaakt voor Nora die, vanuit Anapakin, bij ons in huis komt wonen.Toen Nora gebracht werd met haar spullen en hartelijk welkom geheten werd doorde andere meiden ging de telefoon van Els. Simon belde met de vraag of Els naar het politiebureau wilde komen want daar zaten 16 kinderen die gevonden waren in een klein kamertje in Soroti. Joke ging verder met het dinner en Els en ik reden naar het politieburau een kleine 500 meter richting town. Daar binnen gekomen zagen we in een kamer 16 natte, het regende behoorlijk, kinderen apatisch en verslagen zitten kijken. Simon was nergens te vinden maar die bleek nog een keer terug gereden te zijn met wat politieagenten en Amos de man van de kinderbescherming om de andere 6 kinderen, met wat summiere bagage, op te halen. Uieindelijk zaten er 22 kinderen in het politiebureau in de leeftijd van 6 t/m 16 jaar. Zij bleken al vanaf zondag onderweg te zijn vanuit hun dorp op weg naar een "boardingschool". Hun wanhopige ouders hadden geld aan een man betaald in de hoop dat zij een betere toekomst zouden krijgen. Deze kinderen zouden nooit een boardingschool bereikt hebben maar eerder Kampala gekomen zijn en je hoeft niet veel voorstellingsvermogen te hebben waar ze dan terecht gekomen zouden zijn. Overigens waren er 9 kinderen aan "de run" gegaan. en van hen waren er donderdagmorgen nog 3 zoek. Maar waar laat je met invallende duisternis 22 kinderen? Dan bel je Amecet! Dus laden we 22 kinderen in onze 2 auto's en reden naar ons huis. Het hele spul in de voorkamer neer gezet, Simon heeft in hun taal uitleg gegeven dat ze veilig waren, ze uitleg geven hoe een wc moeten gaan endouche moeten gebruiken, ze drinken gegeven om beurten alle 22 laten douchen, matrassen en bedden in gereedheid gebracht en posho en bruine bonen geregeld en op 22 borden geschept. Ook maar even een leuke, ontspannende tekenfilm opgezet. Langzaam kwam er bij deze gene weer een glimlach op het gezicht terug! Zo rond 20.30 uur de 22 kinderen verdeelt over slaapkamers en de bedden. Twee in één bed is niet ongewoon.Zeer veel hulp kregen we van onze tieners die behoorlijk onder de indruk waren van de omstandigheden waarin deze kinderen verkeerden. Vanmorgen om 5.00 uur begon onze dag, buiten regenwater halen want onze tank was met zoveel gasten leeg. Nadat onze tieners gegeten haden en naar school vertrokken waren hebben we de 22 kinderen voorzien van thee, 2 boterhammen met pindakaas en een ei. Nadien hebben we ze terug gebracht naar het politiebureau waar ze verklaringen moeten legen. De vermoedelijke dader hebben ze te pakken en de ouders van die kinderen wacht mogelijk een celstraf omdat zij op een onverantwoorde manier hun kinderen meegeven hebben aan iemand. Op deze manier willen ze een voorbeeld stellen en mensen waarschuwen. Het was even improviseren, hard werken, minder goed slapen maar beide hebben dit er erg gaarg voor over. De impact die dit op ons heeft is aanzienlijk en roept naast boosheid, ook verdriet op over onrecht en armoede en onrechtvaardigheid. Maar ook dankbaarheid dat we in staat waren hen voor één nacht op te vangen.   Bovenste foto voordat de kinderen vertrokken naar het politebureau en de man links is Amos van de kinderbescherming en recht het hoof van een school die hoorde wat er met haar kinderen gebeurd was. Onderste foto, het ontbijt en Joke serveert de thee! |
woensdag 28 september 2011
onze boodschappen auto\1
maandag 26 september 2011
150 eieren en 30 kg grape fruit en loskomen van je werk!
Langzaam komen we weer in ons vertouwde ritme, maar dat duurt vaak een kleine week! Niet alleen de leefomstandigheden zijn hier anders maar je verblijft in Soroti op een hoogte van ongeveer1200 meter op zee niveau en staat de zon recht boven jehoofd aardig te branden. Heel Oeganda ligt op een plateau in Afrika! Laagte punt van Oeganda is Lake Albert is op 600 meter.
Dus toen we zaterdagavond ons bed in plakten, onze derde nacht hier, waren we dus nog stevig aan het wennen. De geluiden s'nachts zijn talrijk, hanen, kippen jankende honden, de moskee in town, kalkoenen , van de buren en last but not least deze nacht een trouwfeest van de buren iets verderop! We moeten deze nacht ongeveer 10 cd's hebben gehoord want de muziek, stevige beat als ondergrond stopte 's morgens om 06.10 uur! Het geluidsniveau in onze slaapkamer kun je het best vergelijken met een een bouwvakkersradio op een bouwplaats!
Ook Joke slaap nu, na een na aantal nachten beter, haar echtegenoot heeft nu ook in mentaal opzicht zijn werkzaamheden voor het GORS los kunnen laten en ligt nu zonder spiertrekkingen en ongecontroleerde bewegingen in zijn bed. Bij terugkeer op mijn werk eens kijken of de CAO gehandicaptenzorg daar in voorziet!
Zondagmoren een gezellig ontbijt en daarna het hele spul in op de truck en zo rijden we naar de kerk aan de andere kant van Soroti. Na de eerder beschreven nacht een kerkdienst waar je wakker bij blijft! Je blijft opvallen als blanke, we waren met z'n vieren in een volle kerk, maar daar voelen we ons niet meer ongemakkelijk bij! Het blijft een feest om te zien hoe deze mensen kunnen zingen en dansen en hun geloof beleven! Reken maar dat wij daar, met onze enigzins beperkte motoriek, graag aan mee doen!
Een van mijn taken is, evenals voorgaande jaren boodschappen doen met Aunty Esther. Ik mag rijden en zij heeft de boodschappen lijst. Els" heeft" overigens in totaal een wagenpark van vier voortuigen, drie fourwheel Jeeps en een schoolbus. Die laatste om de kinderen van en naar de Harmony school te brengen en halen die een stevig eind buiten de bebouwde kom ligt! en de drie jeeps heb je nodig om veilig en verantwoord te kunnen rijden in en zeker buiten de bebouwde kom!
Dus op naar the Marketstreet! Dat blijft, zeker de eerste keren, het meest inspannende deel van mijn werk hier. Het is net een bijennest die straat maar ook de weg er naar toe, Lira road, vraagt je volledige aandacht. Een dakgoot van ruim drie meter dwars achterop je fiets vervoeren is geen bijzonderheid.
Eenmaal veilig op op de markt aangekomen is het feest ter ontmoeting aangebroken, Hey uncle Bernard you are back, how is Holland, take a site! Niet veel later verlaten we de markt met 10 trosjes bananen, 5 kg vlees, 2 kg tomaten, een kool, 30 kilo grape fruit enz en rijden na het betalen van ongeveer 14 euro cent parkeergeld naar de eierenwinkel om 150 eireren in te slaan. Alles correct en in goede staat afgeleverd bij de koks van beide huizen, Dus maandagavond aten we witte rijst met vlees van de rechterpoot van een koe! Vers van de slager die de poot voor ons van de haak afhaalde en er letterlijk een stuk af hakte! Joke heeft deze dag de katoenen materialen van John en Joshua een onder handen genomen en de resultaten zijn zichtbaar!
Inmiddels is het dinsdagmorgen en genieten wij van onze vrije dag in de week! Naar town, iets eten, een dwarsligger lezen en verder .......we zien het wel.
Inmiddels staat de teller op drie muizen!
Wordt vervolgt!
Dus toen we zaterdagavond ons bed in plakten, onze derde nacht hier, waren we dus nog stevig aan het wennen. De geluiden s'nachts zijn talrijk, hanen, kippen jankende honden, de moskee in town, kalkoenen , van de buren en last but not least deze nacht een trouwfeest van de buren iets verderop! We moeten deze nacht ongeveer 10 cd's hebben gehoord want de muziek, stevige beat als ondergrond stopte 's morgens om 06.10 uur! Het geluidsniveau in onze slaapkamer kun je het best vergelijken met een een bouwvakkersradio op een bouwplaats!
Ook Joke slaap nu, na een na aantal nachten beter, haar echtegenoot heeft nu ook in mentaal opzicht zijn werkzaamheden voor het GORS los kunnen laten en ligt nu zonder spiertrekkingen en ongecontroleerde bewegingen in zijn bed. Bij terugkeer op mijn werk eens kijken of de CAO gehandicaptenzorg daar in voorziet!
Zondagmoren een gezellig ontbijt en daarna het hele spul in op de truck en zo rijden we naar de kerk aan de andere kant van Soroti. Na de eerder beschreven nacht een kerkdienst waar je wakker bij blijft! Je blijft opvallen als blanke, we waren met z'n vieren in een volle kerk, maar daar voelen we ons niet meer ongemakkelijk bij! Het blijft een feest om te zien hoe deze mensen kunnen zingen en dansen en hun geloof beleven! Reken maar dat wij daar, met onze enigzins beperkte motoriek, graag aan mee doen!
Een van mijn taken is, evenals voorgaande jaren boodschappen doen met Aunty Esther. Ik mag rijden en zij heeft de boodschappen lijst. Els" heeft" overigens in totaal een wagenpark van vier voortuigen, drie fourwheel Jeeps en een schoolbus. Die laatste om de kinderen van en naar de Harmony school te brengen en halen die een stevig eind buiten de bebouwde kom ligt! en de drie jeeps heb je nodig om veilig en verantwoord te kunnen rijden in en zeker buiten de bebouwde kom!
Dus op naar the Marketstreet! Dat blijft, zeker de eerste keren, het meest inspannende deel van mijn werk hier. Het is net een bijennest die straat maar ook de weg er naar toe, Lira road, vraagt je volledige aandacht. Een dakgoot van ruim drie meter dwars achterop je fiets vervoeren is geen bijzonderheid.
Eenmaal veilig op op de markt aangekomen is het feest ter ontmoeting aangebroken, Hey uncle Bernard you are back, how is Holland, take a site! Niet veel later verlaten we de markt met 10 trosjes bananen, 5 kg vlees, 2 kg tomaten, een kool, 30 kilo grape fruit enz en rijden na het betalen van ongeveer 14 euro cent parkeergeld naar de eierenwinkel om 150 eireren in te slaan. Alles correct en in goede staat afgeleverd bij de koks van beide huizen, Dus maandagavond aten we witte rijst met vlees van de rechterpoot van een koe! Vers van de slager die de poot voor ons van de haak afhaalde en er letterlijk een stuk af hakte! Joke heeft deze dag de katoenen materialen van John en Joshua een onder handen genomen en de resultaten zijn zichtbaar!
Inmiddels is het dinsdagmorgen en genieten wij van onze vrije dag in de week! Naar town, iets eten, een dwarsligger lezen en verder .......we zien het wel.
Inmiddels staat de teller op drie muizen!
Wordt vervolgt!
zaterdag 24 september 2011
Reeds twee!
Het is zaterdagmiddag 14.00 uur en het is rustig in huis. Twee tieners zijn op familiebezoek, de drie jonste liggen een uurtje te rusten en de drie overgebleven tieners zitten in de huiskamer met een radio op vol vermogen! Een ketting maken van Braziliaanse kralen (dank je wel Geke). We beginnen al weer aardig in ons ritme te komen. Joke verdeelt haar krachten door iets later op te staan en 's middag even heerlijk een tukje te gaan doen. Ik sta zo rond zessen op om de sloten van de poort te doen en de waakhonden terug in hok te sturen, daarna het gezamelijke ontbijt en zo rond 07.15 uur is het stil in de woning. Joke en ik ontbijten dan gezellig samen en starten daarna met praktisch werk. Afgelopen vrijdag heeft Joke de inhoud van de koffers gesorteerd en een handmatig wasje gedaan, ik heb een fiets gerepareerd, de olielampen schoongemaakt en van "kerosine" enr samen met David, de tuinman, de generator gevuld met lood vrije benzine. Dat alleen is al een kunst hier om alle brandstoffen te onderscheiden. In Oeganda is een stevig gebrek aan electriciteit en dus valt zeer (on)regelmatig de kreet......"the power off"
Op vier manieren hebben we licht/stroom in huis.
a Gewone stroom, verkregen via generatoren in de Owen Falls Dam in Jinja. de source off te Nile!
b Solar Power door zonnepanelen op het dak van ons huis
c Stroom via een aggregaat, net zoiets als je brommer starten en zorgen dat de moter niet verzuipt!
d olielampen.
Dat betekend dus afhanklijk van de stroom soort verschillende handelingen verrichten en vaak in het donker natuurlijk! Echt leuk als je hier nieuw bent!
Zo rond 21.15 uur sluit ik de poort en laat ik de vier de waakhonden vrij, zo rond 22 00 uur gaat ook bij ons letterlijk en figuurlijk het licht uit!
Maar wat echt een succes dreigt te worden zijn twee apparaatje van nog geen euro! We wisten al van Ton en Arja dat ze muizen hadden en de nieuwe kleine kat die nog niet aan kon. Onze eerste nacht was er dan ook een behoorlijk geknaag in onze slaapkamerkast. Moet een muis zijn geweest met een behoorlijk grove motoriek zoveel lawaai maakt dat beestje! Maar er zijn ergere dingen en we vielen als snel in slaap.Gisteren maar eens twee muizevallen gezet en de eerste twee muizen hebben we reeds te pakken. Dit tot groot enthousiasme van Grace onze kok, want muizen in haar store is maar niets. We houden de stand voor jullie bij.
Vanmiddag maar eens wat waslijnen vervangen hier in huis, gedachten proberen te verzetten want hier zijn is geen opoffering..... maar de voetbalderby Kloetinge - Hoek missen dat doet zeer!
Tot het volgende verhaal!
Op vier manieren hebben we licht/stroom in huis.
a Gewone stroom, verkregen via generatoren in de Owen Falls Dam in Jinja. de source off te Nile!
b Solar Power door zonnepanelen op het dak van ons huis
c Stroom via een aggregaat, net zoiets als je brommer starten en zorgen dat de moter niet verzuipt!
d olielampen.
Dat betekend dus afhanklijk van de stroom soort verschillende handelingen verrichten en vaak in het donker natuurlijk! Echt leuk als je hier nieuw bent!
Zo rond 21.15 uur sluit ik de poort en laat ik de vier de waakhonden vrij, zo rond 22 00 uur gaat ook bij ons letterlijk en figuurlijk het licht uit!
Maar wat echt een succes dreigt te worden zijn twee apparaatje van nog geen euro! We wisten al van Ton en Arja dat ze muizen hadden en de nieuwe kleine kat die nog niet aan kon. Onze eerste nacht was er dan ook een behoorlijk geknaag in onze slaapkamerkast. Moet een muis zijn geweest met een behoorlijk grove motoriek zoveel lawaai maakt dat beestje! Maar er zijn ergere dingen en we vielen als snel in slaap.Gisteren maar eens twee muizevallen gezet en de eerste twee muizen hebben we reeds te pakken. Dit tot groot enthousiasme van Grace onze kok, want muizen in haar store is maar niets. We houden de stand voor jullie bij.
Vanmiddag maar eens wat waslijnen vervangen hier in huis, gedachten proberen te verzetten want hier zijn is geen opoffering..... maar de voetbalderby Kloetinge - Hoek missen dat doet zeer!
Tot het volgende verhaal!
donderdag 22 september 2011
even wennen en een beetje schaduw aub!
Dinsdagmorgen om 04.30 uur stonden wij op en om 17.15 uur woensdagmiddag stapten wij onze woning voor vier weken "Amun" binnnen. We werden hartelijk begroet door de tieners en de daar aanwezige staf!
In die tussen liggende uren zijn we naar Kigali gevlogen en daarna naar Entebbe (geen idee wat Jaap Jongbloed in Ruwanda moest doen maar misschien is hij daar voor Opsporing verzocht geweest en werd Els nog herkend in het vliegtuig door enkele personen van een filmploeg van de EO die in Zuid Soedan een item gaat maken over kindsoldaten)
Alle bagage bleek ook in Oeganda aangekomen te zijn en na een hartelijke begroeting van Simon hebben we op een nauwe en donkere parkeerplaats 250 kilo bagage in een Toyotabusje gestampt inclusief 6 pasagiers!
Je ruikt het, je voelt het , je beleeft het, je bent in Afrika, het is steeds weer verwonderlijk wat dat bij ons doet!
Binnen tien minuten waren we bij Paul en Claire in ons gasthuis. Na een cola zijn we snel gaan liggen en proberen te slapen. Dat ging redelijk, het is even wennen want zelfs een laken is warm! Na een koude douche en een heerlijk ontbijt alle bagege opnieuw en beter in geladen, getankt en de banden op spanning gebracht! Rond 09.30 vetrokken we uit Entebbe voor onze reis naar Soroti. Hoe het kan weet ik niet maar altijd als ik bij Simon voorin de bus zit hebben we wel een warme ontmoeting met een plaatselijke diender die als opdracht heeft de snelheid te meten! Geen 50 maar 87 km per uur! Dat betekend gelijk.... rijbewijs inleveren! Geen discussie mogelijk! Geen denken aan dat Simon zijn rijbewijs inleverde! O nee, dacht oom agent, dan pak ik toch jou autosleuteltje uit je contactslot, warrmee ook de airco uitging! Maar ja een beetje netwerk doet wonderen en Simon belde een districtpoltiefunctionars in Soroti en om een lang verhaal kort te maken 100.000 Uganda Shilling armer ( 35 euro) en 25 minuten later vervolgden wij onze weg inclusief Simon en rijbewijs De laatse 110 km is de weg net een kermisactractie tussen de rode aarde zie je stukjes asfalt en daar waar de weg er goed uitziet zitten er kuilen in de weg waarbij je een één kuil de hele knkkervoorraad van alle inter toys verstigingen in Zeeland kan doen verdwijnen. In een stuk doorgereden, wel even een stukje kip op een stokje gekocht en heerlijk afgekloven, en dus doe je bijna 8 uur over 360 km. Ik blijf er bij dat een fiets comfortabler is !!!!!!!!!!!!
Gezelig gegeten, generator met gebruiksaanwijzing gestart (power was gone) heelijk geslapen, met de tieners ontbeten, appartement ingeruimd, geld gewisseld, boodschapjes gedaan en nu flink aan het wennen aan omgeving en temperatuur. (28 graden in de schaduw!!)
We lopen straks even naar het Aninpakin om daar de staff en vrijwillgers te begroeten en gaan daarna de thuiskomende tieners opvangen en chapati met jus en vlees eten. Chapati is een soort pannekoek!
Dit zijn onze eerste verhalen, een hartelijke groet, Joke en Bernard
In die tussen liggende uren zijn we naar Kigali gevlogen en daarna naar Entebbe (geen idee wat Jaap Jongbloed in Ruwanda moest doen maar misschien is hij daar voor Opsporing verzocht geweest en werd Els nog herkend in het vliegtuig door enkele personen van een filmploeg van de EO die in Zuid Soedan een item gaat maken over kindsoldaten)
Alle bagage bleek ook in Oeganda aangekomen te zijn en na een hartelijke begroeting van Simon hebben we op een nauwe en donkere parkeerplaats 250 kilo bagage in een Toyotabusje gestampt inclusief 6 pasagiers!
Je ruikt het, je voelt het , je beleeft het, je bent in Afrika, het is steeds weer verwonderlijk wat dat bij ons doet!
Binnen tien minuten waren we bij Paul en Claire in ons gasthuis. Na een cola zijn we snel gaan liggen en proberen te slapen. Dat ging redelijk, het is even wennen want zelfs een laken is warm! Na een koude douche en een heerlijk ontbijt alle bagege opnieuw en beter in geladen, getankt en de banden op spanning gebracht! Rond 09.30 vetrokken we uit Entebbe voor onze reis naar Soroti. Hoe het kan weet ik niet maar altijd als ik bij Simon voorin de bus zit hebben we wel een warme ontmoeting met een plaatselijke diender die als opdracht heeft de snelheid te meten! Geen 50 maar 87 km per uur! Dat betekend gelijk.... rijbewijs inleveren! Geen discussie mogelijk! Geen denken aan dat Simon zijn rijbewijs inleverde! O nee, dacht oom agent, dan pak ik toch jou autosleuteltje uit je contactslot, warrmee ook de airco uitging! Maar ja een beetje netwerk doet wonderen en Simon belde een districtpoltiefunctionars in Soroti en om een lang verhaal kort te maken 100.000 Uganda Shilling armer ( 35 euro) en 25 minuten later vervolgden wij onze weg inclusief Simon en rijbewijs De laatse 110 km is de weg net een kermisactractie tussen de rode aarde zie je stukjes asfalt en daar waar de weg er goed uitziet zitten er kuilen in de weg waarbij je een één kuil de hele knkkervoorraad van alle inter toys verstigingen in Zeeland kan doen verdwijnen. In een stuk doorgereden, wel even een stukje kip op een stokje gekocht en heerlijk afgekloven, en dus doe je bijna 8 uur over 360 km. Ik blijf er bij dat een fiets comfortabler is !!!!!!!!!!!!
Gezelig gegeten, generator met gebruiksaanwijzing gestart (power was gone) heelijk geslapen, met de tieners ontbeten, appartement ingeruimd, geld gewisseld, boodschapjes gedaan en nu flink aan het wennen aan omgeving en temperatuur. (28 graden in de schaduw!!)
We lopen straks even naar het Aninpakin om daar de staff en vrijwillgers te begroeten en gaan daarna de thuiskomende tieners opvangen en chapati met jus en vlees eten. Chapati is een soort pannekoek!
Dit zijn onze eerste verhalen, een hartelijke groet, Joke en Bernard
maandag 19 september 2011
gevecht tegen de kilo's!
Maandagmiddag 19 september 15.00 uur de koffers zijn ingepakt en de handbagage is compleet.
Dankzij het uitgekiende inpakwerk van Joke komen we met het bevestigen van de labels precies op 23 kg per koffer. We mogen we er naar Afrika twee per persoon meenemen dus gaat er van ons 112 kg de lucht in en rekenen we Els en de beide meiden mee dan slepen we ruim 250 kg Oeganda in! We zullen in Oeganda wel een foto nemen van de complete bagage! De afgelopen dagen hebben we van allerlei familie en vrienden afscheid genomen. Met een dergelijke reis neem je altijd iets bewuster afscheid dan dat je naar de Ardennen gaat.
Morgenochtend loopt de wekker om 04.30 uur af, brengt Berre ons naar Schiphol en vliegen we om 10.40 uur. We vliegen over Kigali en arriveren om 22.15 uur op Entebbe airport en overnachten dicht bij het vliegveld in Entebbe Guesthouse. Een Guetshouse waar we vaker logeren en we altijd uiterst prettig ontvangen worden door Paul en zijn vrouw Na het ontbijt starten we deel twee van de reis en gaan via een drukke weg naar de hoofdstad Kampala, wurmen ons daar door de files en rijden via Jinja, Mbale en Kumi naar Soroti. Woensdagmiddag zo rond 17.00 uur verwachten we de gate binnen te rijden van Amun. Inderdaad een uur of zes/zeven over in totaal 360 km.
Jullie lezen weer van ons als we onze lap top aangesloten hebben op het onvolprezen Oegandese internet!
Dankzij het uitgekiende inpakwerk van Joke komen we met het bevestigen van de labels precies op 23 kg per koffer. We mogen we er naar Afrika twee per persoon meenemen dus gaat er van ons 112 kg de lucht in en rekenen we Els en de beide meiden mee dan slepen we ruim 250 kg Oeganda in! We zullen in Oeganda wel een foto nemen van de complete bagage! De afgelopen dagen hebben we van allerlei familie en vrienden afscheid genomen. Met een dergelijke reis neem je altijd iets bewuster afscheid dan dat je naar de Ardennen gaat.
Morgenochtend loopt de wekker om 04.30 uur af, brengt Berre ons naar Schiphol en vliegen we om 10.40 uur. We vliegen over Kigali en arriveren om 22.15 uur op Entebbe airport en overnachten dicht bij het vliegveld in Entebbe Guesthouse. Een Guetshouse waar we vaker logeren en we altijd uiterst prettig ontvangen worden door Paul en zijn vrouw Na het ontbijt starten we deel twee van de reis en gaan via een drukke weg naar de hoofdstad Kampala, wurmen ons daar door de files en rijden via Jinja, Mbale en Kumi naar Soroti. Woensdagmiddag zo rond 17.00 uur verwachten we de gate binnen te rijden van Amun. Inderdaad een uur of zes/zeven over in totaal 360 km.
Jullie lezen weer van ons als we onze lap top aangesloten hebben op het onvolprezen Oegandese internet!
zondag 7 augustus 2011
Oeganda '11
Ook dit jaar gaan weer naar Oeganda, op deze blog kunnen jullie al onze avonturen volgen!
Blijf op de hoogte van de laatste nieuwtjes en verhalen door hier regelmatig een blik te werpen!
Blijf op de hoogte van de laatste nieuwtjes en verhalen door hier regelmatig een blik te werpen!
Abonneren op:
Posts (Atom)